“Muziek die smelt op het hart”
Recensie van Elis Floreen, samen met Alfredo Paredes
In 2024 was Elis Floreen finalist bij De Nieuwe Lichting. Sindsdien volgden met ‘Carver’ en ‘Avalanches’ twee singles. Ze vormen de voorbode van een eerste album dat volgend jaar uitkomt. Op MoMeNT kregen we een zomerse voorproef.
Voor het concert in de basiliek herwerkte Elis Floreen haar nummers tot uitgeklede versies: met blote voeten en schaarse instrumentatie. Ze opent het concert solo en zacht. Zittend aan haar stagepiano, zingt ze met hart en handpalmen open. Met zingend gemak klimt haar stem op en neer de toonladder.
Na enkele minuten nodigt ze Alfredo Paredes uit op het podium, een Boliviaanse muzikant die de charango bespeelt. De charango is een klein snaarinstrument uit de Andes met een aparte stemming, zo legt Alfredo ons met een basiliekbrede glimlach uit. Het instrument brengt ons ook in een aparte stemming, zeker wanneer Elis haar gitaar met nylonsnaren om het lijf houdt. Op ‘Panther’ vermengen de klankkleuren van de charango en gitaar zich als dauw en zonlicht. Meer nog dan die mengeling, is het de magie tussen Elis en Alfredo die ontroert. ‘Aquarium’ zingt Elis dan wel a capella, toch begeleidt Alfredo ook dit lied met percussie in zijn ogen die je niet hoort maar wel ziet.
Tussen de liedjes vertrouwt Elis Floreen ons toe waarvan ze komen en waarover ze gaan. Zo is ‘Limbo is a threat’ geïnspireerd door ‘Ochtendgloren’, het prachtige gedicht van Jorge Luis Borges. Het nummer ontvouwt zich op het ritme van een trage ademhaling, die we enkel kennen in het moment tussen wakker en slaap. ‘Carver’, het eerste nummer dat Elis Floreen uitbracht, verwijst in haar titel naar schrijver Raymond Carver. Het is gebaseerd op diens gedicht ‘Grief’ waarin hij beschrijft hoe een vriend van hem de naam van diens dode vrouw bleef schreeuwen vanaf de bergtoppen rond Perugia. Elis Floreen hertaalt het minstens even poëtisch: “I was never excused from the race. I follow my heart and it breaks. Now I’m open for change in the wheater. But let me scream. I carve my heart out.” Meer dan een slimme knipoog naar schrijver Carver, snijdt die laatste zin recht in het hart.
‘Attacus Atlas’ gaat over de atlasvlinder uit Zuid-Amerika die van veraf lijkt op twee slangenhoofden. Elis beschouwt het als een metafoor voor de angst die we als mens vaak hebben voor dingen die gewoon heel mooi zijn. Soms volstaat het dan om dichterbij te komen en echt te kijken. Zo heeft het publiek hier het voorrecht om tegen het podium te zitten en kan het niet anders dan concluderen dat Elis Floreen een mooie toekomst wacht. Onder andere met haar nieuwe single ‘Avalanches’, waarvoor ze een beetje hulp vraagt. Met plezier geeft het publiek een duwtje in de rug om samen een lawine te creëren, van muziek die smelt op het hart als sneeuw in mensenhanden.
Recensie: Niels Dewil
