“Ooit gaat het even nooit meer slecht”
Verslag van het Stadsmuzikantenfestival
"These are the days, it feels like a new beginning, back when we started first”. Het is 19u wanneer Milo Meskens de nagel op de kop van het allereerste ‘Welkom terug’-concert in de MoMeNT-tent speelt. Een concept dat hopelijk vervolg krijgt, al was het maar als ode aan zij die consequent kansen blijven geven aan nieuw talent, zoals telkens op het Stadsmuzikantenfestival gebeurt. Ook dit jaar weer.
We starten onze ontdekkingstocht langs de Ursulakapel. Daar speelt de Belgisch-Braziliaanse componiste en zangeres Helene Casella, die dit jaar haar debuutalbum ‘Pit of Impressions’ uitbracht. Met Tomas Casella op drums en Seppe de Bleser op bass, doet de sound veel denken aan Solange. De songs zijn boeiend, Casella’s stem broeierig.
Poverello opent haar tuin voor de Koerdisch-Nederlandse Naaz. Ongelooflijk dat we haar in zo’n intieme setting van nabij aan het werk kunnen zien. Of ze nu zingt in Engels of Koerdisch, door haar stem op de wonde te leggen snijdt ze diep onder de huid. ‘Azadi’ wordt opgedragen aan Jina Mahsa Amini, een Koerdische vrouw die in 2022 overleed na een politieoptreden wegens het niet correct dragen van de hijab. Naaz noemt haar bij naam, iets wat de overheden niet doen, en herinnert ons eraan: geen leven zonder vrouw, geen leven zonder vrijheid.
Aan The Lily Pond tekenen Charlotte & Reinhard voor het gezelligste optreden van de namiddag. Na 15 jaar muziek te maken in verschillende bands, lanceerde het muzikale koppel vorig jaar het eerste album onder hun eigen naam. Het duo brengt een gevarieerde set waarin het heerlijk heupbewegen en deerlijk dagdromen is. “I’m your guardian of sleep, minister of dreams”, zingt Charlotte toepasselijk. Wanneer ze ons vraagt om onze geliefde vast te pakken, bezorgt ons dat een warm gevoel dat plakken blijft. Letterlijk en figuurlijk.
In de tuin van het Huis van de Advocaat speelt geboren Tongenaar Thibaut Sevens. Hij doet dat alleen, met enkel een gitaar in de hand, onversterkt. De focus ligt volledig op zijn soulvolle bariton die ons vooral in de kopstem naar de zevende hemel brengt. Sevens stelt ons zijn debuutalbum ‘Sincerely, Sevens’ voor. Een titel van een beleefde jongeman, zo lijkt én zo blijkt. “I just wanna see you bloom”, zingt hij. Insgelijks Thibaut!
Bovenaan het Agnetenklooster verkoopt Simon ons blocnotes en zijn dure huid, voor de gelegenheid bedekt met een Titanic shirt. De Nederlandstalige nummers blinken uit in groove maar klinken soms inwisselbaar, met ‘Hetzelfde’ paradoxaal genoeg als uitzondering. Springt er ook uit: Simons nieuwste single ‘Onderweg’, een feature met Sarah Green, die voor de gelegenheid naar Tongeren-Borgloon is afgezakt. “Ooit gaat het even nooit meer slecht”. We hopen het met jou, Sarah.
Eindigen doen we onder de Linde. Daar speelt RAMAN, artiestennaam van Simon Raman. Hoewel hij momenteel schrijft aan een eerste full album, is hij al een aantal jaren actief. En dat merk je. Hier staat een performer met vertrouwen te spelen op zijn gitaar, met Kris Auman op contrabas aan zijn zijde. Looks en sound geven een sterke vibe van Jeff Buckley en Tamino. En als je het publiek na drie uur rondkuieren op een bloedhete dag nog gedwee kan laten meezingen, dan ben je een man die alles vragen kan. Het antwoord ken ik al: ‘I do’.
Eén groep misten we helaas: Unfinished Business. Dat is het maar net Stadsmuzikantenfestival, volgend jaar graag meer van dit!
Recensie: Niels Dewil
